خواب دیدم که سرایت همه در محنت و کین است

آن­گاه بدیدم که غـم و غـصّـه تـو را بـالـیـن است

عـنــدلـیـبـی کـه سـر ســرو دلـت مـی­خـوانــد

پــر و بـالــش سـیـه و تـاج سـرش زرّیــن اسـت

هـمچـو شـمعـی که بـسوزد پر پـروانه­ی خـویـش

دلـت از شــادی و غـوغـا تـهـی غـمـگـیـن اسـت

مــن نـدا­­نـم کـه چـه تــعـبـیـر کـننـدش لـکـن

سـر و سِرّی­ست در این روضـه که­اش آذیـن اسـت

از غـریـبـی ز چـه نـالـی و غـم غــربـت و هـجـر

آنک از طعنه­ی اغـیار جدا­مانده فـقط شاهین است

حـرکـت دسـت و لـب و شـیوه­ی شـیرین­سـخنـی

اگـر از یـار پــری­چـهـره رسـد تــسـکـیـن اسـت

بـا هــمـه خـــر­مـن انـــدوه دل و زخـــم زبــان

لـب فــرو­بـنـد کـه در طـالـع تـو پــرویـن اسـت

بـوی عـطـر گـل سـور از چـه نـسـیـمی برخاست

که هـوا بـوی تـو را دا­رد و بـس مُـشـکـیـن اسـت

آن کـه را کـو نــظــری روی پــری­­ر­ویــان دیــد

بر لبش نـیست سخـن گرچـه سخـن شیرین است

بـا هـمـه غــصّـه کـه آویــخــت بـه فــانـی امّـا

در دلــش نــور وفـــا ورد لـبـش آمـیــن اســت

رودی ز مــی خــروشـان بر آسـتـان یــاران

خــواهم روانـه گـردد تا کــوی مـی­گسـاران

از تــو به یک اشـارت از مـن به سـر اطاعـت

تـا کـی صـبـور بایـد در هـجـر دوسـتـداران

بـر باد داده عشـقـت دیـن و دلـم بـه یکـجـا

عشقت ز حد برون است چون نشـئه­ی بهاران

آور خــبـر ز حـالـت ای بـی­خـبـر ز حـالـم

از زخـم عـشـق گـوی و از درد غـم­گـسـاران

یـک لحـظه­ای عـنایـت از تـو ندیـده­ام لیک

در سـرسـپردگی مـن پـیـشم ز هـم­قـطاران

دارم امـیـد آن شـب تا بـینـمت بـه خـوابـم

بر هـم نمی­زنــم پـلـک تـا بگـذرند سـواران

حـالـی دگـر نـمانـده وقـت است وقت رفتن

دلـخـونـم از بــهـار و از نــغـمـه­­ی هـَُزاران

چندین مرا تو گـفتی خواهی که رخت بندی

کـردم یـقـیـن که رفـتـی از رد آن غـبـاران

زیبد تو را که این­سان جان را به سخره گیری

جـان در ره تـو دادنـد بـسیـار جـان­نـثـاران

عـشـق تـو کـرده پـیـرم بـایـد که ره بگیرم

بـایـد روم از ایـنـجـا تـا شــهـر سـربـداران

شـاهـی مرا نه لایـق در فکـر خـلق و عـاشق

جـانـم بـگیر و بسـتان دولـت ز شـهـریـاران

زخـمی به سینه دارد فانی که نیست درمــان

مـی­ســوزد انـدرونــش چـون داغ لالـه­زاران

دگر از مـن چه می­خواهی، نشـانم را چه مـی­جویی

مـن آنی نیـستم دیگـر که و­صفـش را تو مـی­گویی

کنـون کز اولیـن دیـدار ز صـدها بوسـه بگـذشـتی

ز جـانـم بی­وفـا، خـائن، جـفاپـیشـه چه مـی­پویی

خـیالی داشـتم در سـر که بـشناسـم تـو را لـیکن

همین را دانـم و این بـس که بی­مهـری و مه­رویـی

اگـر افـتـی به پـای مــن کـنـی زاری بــرای مـن

دگـر قـلـب سـیـاه مـن نـمی­خـیـزد بـه دلجـویی

تـو صـدها قلب عاشـق را به یک غـمزه تبـه کردی

همین نکته سلاح توسـت، همین نیرنگ و بدخویی

هـمـیـن سـوزانـدم هـر دم دریـغـا دیـر دانـستـم

که مـن سـرو سهی­قـامت، تو چون یم پرهیاهـویی

اگـر صیـاد مـن باشـی به نـخـجـیـر تـو تسلیـمـم

تو چـون شـیر قـوی­پـنجه، مـن آن نورسته آهویی

فــرازم را نـمـی­خـواهـی، فـرودم را نـمـی­بـیـنـی

به پیش چشـم تو خارم، چه تعـویذی چه جـادویی

تـو خـواهـی که رهـا باشـی، ز بند مـن رها باشـی

دمـی این سو دمـی آن سو، مهاجر چون پرستـویی

بـیـا و دلـنـوازی کـن، به مـستـی هـمزبـانـی کن

شـوم رام تــو دیـگـر بـار بـه تـیـغ تـاج ابـرویــی

نمی­بیـنم درت شـوقی که خـود را در تـو بشنـاسم

همـه رویـای باطل بـود­، هـمه پـوچـی و کژخـویی

چـراغ عـمر فـانـی را به سنـگ غـم شکستی لیک

تـو خـود روشـن بـمان حتا اگر در حد سـوسـویی

اینک که فـصل خرّمـی­ست بیا رخت گستریم

از باغ و بـاغـبان گرچـه خـبر نیسـت بگذریم

آوای بـلبـل و سـبـزیـنـه مـی­دهــد نــویـد

بر قـیل و قـال جـهان دل خـویش نـسپـریم

کمـتر زمـانه­ای­ست چـنیـن صـاف و بـی­ریـا

یـک چـند نیـز چنین در طـرب به سـر بریم

ایــن خـرّمـی و شـکـوه و سـبــزه و دمــن

گـویـد که از هـمـه عـالـم زهـی سـرتـریـم

تا سِـرّ عــشــق بـلبـل و گـل باشـدش دوام

چـون نـوکران دست به سـینه بسته بر دریم

ما مـانده­ایم و صحبت سـاقیّ و عـیش مـدام

گـر ره بـه درگـهـش نـبـریـم گـو کجا بریم

در سـوز عـشـق نــشـایـد دمی که وارهـیـم

گـر راه عــشـق نـبـاشـد از ذرّه کـمـتـریـم

یک دم حـجـاب ز مـنـظر قـرص رخت بگیر

تـا یـک نــظـر بـر رخ مــاه تــو بـنـگـریـم

در قـعر قلب­های خـفته­ی مـا نیست روشنـی

گر نـور عـشـق بتابد به ما خـود چو اخـتریم

شـاید کـه پـی بـرند تـتـاران به قـیمـت مـا

زرگـر که هیـچ ندانست مـا از چـه گـوهـریم

در کار عشـق خـویش چو مـداوم به سر بریم

زخـمی ز طـعنه­ی خـلق چون نیش خنجریم

گـر جـمـع دلـبـر و مـستـان بپـویند راه مـا

در این سراچه­ی فـانـی همه یک­یک پیمبریم

از جـمع صـد رفـیـق یکی در رکاب نیست

دلخـوش به مستی­ام که آن از شراب نیست

بـیـراهـه رفـتـم و یک کـس مـرا نـگـفـت

کـیـن ره که مـی­روی به راه صـواب نیست

دیـوانـه و غـمـینــم و عـاقـل نـمـی­شـوم

اشک آن­قـدر فـزون که اندر سحـاب نیست

گمـگشـته­ام ز خـویش و امـانم نمی­دهـید

دیـوانه­است این و جـز اینـم خـطاب نیست

در وصـف حـال من نه جـای شکایت است

بازار دل که حرفه­ی جـمع و حساب نیست

در هــجـر بلبلان خـمـوش از جـفـای گل

بر شـاخ گلبـن نسـریـن جز غـراب نـیست

آتـــش بـه خـرمــن دل مـی­زنـم فــزون

زآن­رو که دل سپردم و بر من جواب نیست

سـرگشـتـه و رهـا شـده در وادی جـنـون

این­سان جـفـا بر مـن مسکین ثواب نیست

دردا کـه وعـــده­هــا بـه دل داده­ام ولــی

گویی که دیدن تو جز نقشی بر آب نیـست

آخـر کجـاست آن مـه خـوب از نظـر رفته

در مـوسـم بـهـار که وقـت غـیـاب نیـست

بـهـرام پـیـر کـمانـدار مـی­زنـد بـه تــیـر

هر آنکه را کز این می جوشان خراب نیست

فـانـی در عاقبت خویش چون می­کنی نظر

بنگر که این خروش جهان جز سراب نیست

مرغم که خود اینجا به ره و دانه­ام آنجاست

هـرجا که رود بـاد یـقیـن لانـه­ام آنجاست

از بی­وطنـی گـرچـه بـه سـامـان نـرسیدم

آخـر روم آنـجا کـه کاشـانـه­ام آنـجـاسـت

در انـجـمن شـمع دو صد نـور امیـد اسـت

امـشب روم آنـجا که پـروانـه­ام آنـجـاسـت

میـخانه هـمان است که ویـرانه­ی زاغ است

آری شـوم آنـجـا که پـیمانـه­ام آنـجـاسـت

از فـرط جنون کار به زنجـیـر کشـیده­ست

هـر سـو روم انگار که دیـوانـه­ام آنجـاسـت

اکنون که به دل صـبر و قـرار هـیچ نمانده

آن زلـف بیـفـکن کـه گلخـانه­ام آنجـاست

افـسانـه و قـصـه چو نجـسـتم ز خـرابـات

بالا بـروم حـتـم که افـسـانـه­ام آنجـاسـت

چـون از گـذر خـاک پـریـدم بـه سـماوات

در خـاک بجویـم که دگـر خانه­ام آنجاست

فـانی ز چه نالی که در ایـن دهـر پر افرنگ

کاشـانه تهــی گشـته و ویرانـه­ام آنجـاست

غـریـب واحـه­ی دردیــم در بـیـابـان­هـا

غـروب اخـگر شـمسیـم در گلسـتـان­هـا

اسـیر قـال و مـقـا­لیم کـز ازل با مـاست

سـوار مـرکب هـجـریم در شـبستـان­هـا

غـرور لحـظه­ی تردید که خفته در رازیـم

نـهال خسته­ی عشقیم به سـوی باران­هـا

ســوار بـی­­مـرکـب نـهــفـته در بـادیـم

که از خـموشـی دل­هـا گرفته سـامان­هـا

فـسـرده از غـیاب نـور و غـیبت مـاهـیم

که نـاگـهان بگسستیـم سـر ز دامـان­هـا

فـسون آن دریـچـه­ی تنهـا مرا فریـفـت

که این­چنین شده­ام مـن اسـیر زندان­هـا

سـرشک اخـتر شـب را سـحر نمـی­زیـبد

سـحر ز شب جـدا  شد و مه ز کیهان­هـا

قیـام نـور و فـروغ ز هـر طرف برخاسـت

امـید به یاران رسیـد و گل به رضـوان­هـا

در آسـمان قـلوب آزرده حاکـم کـیسـت

عقاب و کرکس و شاهین یا که طرلان­هـا

سـراب فـانی گمگشته در پس خـویشیم

که نام خویـش سپردیم به یـاد دوران­هـا

دعـای هـر شـب و آه رنـدانـه بی­اثر باشـد

اگـر کـه یار سـفـرکرده در ره خـطر باشـد

خـدا کنـد که بـتـازد همیشـه اسـب مـراد

بـه آسـتان قـدومت کـه سـیـم و زر باشـد

به نور عارض قـرص قمر کـه حاجت نیست

فـروغ چـشم تـو همچون دو تا قـمر باشـد

ز یمن مرغ سحرخوان که خفته در این باغ

هـزار نـغمـه در ایـن روضـه مستـتر باشـد

به رحـمتی چـو گشایی دخیل و قفل مـراد

شـراب تلـخ چـو نـوشـم چو نیـشکر باشـد

دعـای ورد لبـم بـعـد هـجـرتـت این است

خـدا به هـمره و دشمنت کـور و کر باشـد

ز جـور رفـتـن تــو مــرا دو حـاصـل شـد

دلـی شـکـستـه و دیـده­ای کـه تــر باشـد

چـگـونـه سـر دهـد آواز خـوشـدلـی بلبل

که غنچه جامه دریده­ست و خون­جگر باشد

اسـیـر صـیـد شـکـرخـنـده­هـای تـو شـد

هـر آن کسی کـه در این باغ رهگذر باشـد

به رسم هر شب و مستی گذشت امشب هم

به کنـج عـزلـت و فـانی نه این هـنر باشـد